W Kanadzie sędzia jest wyselekcjonowany z najlepszych i
to wraz z jego stabilną sytuacją finansową (już się dorobił majątku) rodzinną
(ten sam pierwszy małżonek, dzieci na swoim, dobrze sobie radzą), wysokimi
kwalifikacjami (zweryfikowanymi i potwierdzonymi przebiegiem dotychczasowej conajmniej
10-letniej kariery prawniczej), wysokim wynagrodzeniem i prestiżem
przynależności do elit, pozwala patetycznie, ale bez przesady powiedzieć, iż taki człowiek wzniesie się
ponad ludzkie małości i słabostki, a oprócz powyżej wspmnianych - jego morale, honor i etyka prawnika jest
rękojmią przyzwoitej, rzetelnej i sprawiedliwej służby sędziowskiej. Stosowanie przepisów prawa co do kropki nad i
– jest oczywistą oczywistością, a
wspominanie takiego kryterium w Kanadzie jest przyjmowane ze ździwieniem, jeżeli nie oburzeniem.
Sędzia w Kanadzie potwierdza zasadę, iż jakość produktu
końcowego zależy w lwiej części od jakości
materiału użytego w produkcji. A „produkowanie”
sędziego - niezależnego, niezawisłego. relatywnie nieskazitelnego moralnie,
wykwalifikowanego zawodowo - zaczyna się już na etapie selekcji
kandydatów na studia prawnicze. Nominacja na sędziego w Kanadzie jest ukoronowaniem kariery prawniczej i
najwyższym nonorem i wyróżnieniem.
Zacznijmy od jakości materiału
użytego w produkcji.
Studia prawnicze
Aby dostać się na studia prawnicze trzeba spełniać
poniższe kryteria formalne:
- Ukończenie z bardzo dobrym wynikiem (przeciętna 70-80%) studia (conajmniej odpowiednik polskiego licencjatu) na innym kierunku
- Zdany pozytywnie na około 80%test LSAT (Law School Admission Test dla potencjalnych kandydatów prawa, LSAT służy do oceny umiejętności czytania ze zrozumieniem, logicznej i werbalnej biegłości rozumowania. Test jest integralną częścią procesu przyjęcia do Law School w Stanach Zjednoczonych i wszystkich krajach Commonwealth, a obecnie zyskuje uznanie i jest wymagany na niektórych uniwersytetach w Europie,
- zaświadczenie o niekaralności i czysty rekord z Policji
Komisje
rekrutacyjne na wydziałach prawa uniwersytetów
kanadyjskich wychodząc z założenia, że cechy umysłu i osobowości są niezwykle
ważne dla przyszłego prawnika, wymagają
niezbędnych cech do spełnienia tych wymagań jak:
·
wysoki iloraz inteligencji;
·
zdrowy rozsądek;
·
zdolność i motywacja do intensywnego
wysiłku intelektualnego;
·
zdolność i motywacja do angażowania się
w wyrafinowane debaty prawne; i
·
empatia, zrozumienie i wrażliwość w
interakcjach z ludźmi
Weryfikucjąc powyższe
wymagania komisje rekrutacyjne analizują szereg czynników. Obejmują one:
• osiągnięcia w
nauce;
• Standardowy
wynik testu (LSAT);
• osiągnięcie
pozaakademickie;
• reakcję na
trudności wynikające z powodu niekorzystnych
warunków społeczno-ekonomicznych lub na przeszkody napotykane przez
mniejszości rasowe, etniczne lub
językowe;
• motywacja i
zaangażowanie w działalność akademicką i nieakademicką; woluntariat,
zaangażowanie w organizacjach, stowarzyszeniach etc
· historia
pracy i opnie, jeśli w ogóle
· listy
polecające / oceny/opinie
· ocena
pisania eseji
Szczęśliwcy, przyjęci na prawo (15 do 30 kandydatów na
miejsce) po 3 i pół roku harówki (studenci prawa, podobnie jak medycyny nie
dorabiają sobie podczas studiów z braku
czasu) z przeciętnym dlugiem około 100 –
150 tys. dolarów są gotowi wykonywać zawód adwokata lub prokuratora i ew. w
przyszłości sędziego. Najpierw jednak muszą przede wszystkim zdać tzw. Bar Exam czyli egzamin licencyjny na
wykonywanie zawodu prawniczego w danej jurysdykcji. Bardzo trudny i wielu
podchodzi do niego dobre kilka razy. Poza tym egzaminem Law Society wymaga odbycia
praktyki.
Kandydat na Bar
Exam musi być nieskazitelnego charakteru, zgodnie z wymogami ustawy Law
Society Act - kandydaci mają ciągły obowiązek uzupełniania na bieżąco
odpowiedzi na pytania zawarte w sekcji Good Charakter, które muszą być kompletne w dniu egzaminu. Chodzi tutaj o wszelkie nawet
najdrobniejsze kolizje z prawem jak np. mandat za przekroczenie prędkości itp.
i inne zdarzenia, które w powszechnej opnii są oceniane jako nieetyczne (np. plagiat).
Kandydat nie może oczywiście być karany.
Jeżeli nie spełni tych warunków, nie jest dopuszczony do egzaminu, co w
praktyce oznacza pożegnanie się z zawodem prokuratora i adwokata, a też ew. w
przyszłości sędziego na zawsze.
Po zdaniu egzaminu świeżo upieczony prawnik, jeżeli ma
wymaganą ilość godzin praktyki dostaje licencję i szuka pracy w kancelarii
adwokackiej, prokuraturze, korporacji, etc lub otwiera własną praktykę.
Równocześnie i automatycznie wszyscy praktykujący prawo w danej prowincji –
trzy zawody – adwokat, prokurator i sędzia podlegają „jurysdykcji” Law Society prowincji, w której mieszkają i praktykują.
Law Society to samodyscyplinujące się ciało dla wszystkich zawodów prawniczych. W Ontario ciało to liczy 60 osób, w
tym 40 prawników, reszta to - kilku
przedstawicieli komisji sprawiedliwosci prowincjalnego Parlamentu i
przedstawiciele społeczeństwa. Najważniejszą funkcją tej instytucji jest utrzymanie prestiżu, nienagannych moralnie i
etycznie postaw wszystkich prawników w prowincji, co oczywiście wiąże się z
dyscyplinowaniem w sądzie dyscyplinarnym, a także -szerzenie kultury prawnej i
edukacja społeczeństwa, występowanie w konsultacjach dot. wyboru sędziów, w
konsultacjach dot. kodyfikacji etc. Law
Society ponadto prowadzi programy pomocy prawnej i wraz z kancelariami
adwokackimi koordynuje programy pro bono.
Działanie tej instytucji uregulowane jest wspomnianą ustawą
Law Society Act.
W sprawach dyscyplinarnych, jeżeli w czasie rozpatrywania
skargi na prawnika okaże się, że sprawa kwalifikuje się do prokuratury, jest
tam przekazywana, a postępowanie dyscyplinarne zawieszone. Po rozstrzygnięciu sprawy przez
wymiar sprawiedliwości, sprawa dyscyplinarna jest podejmowana ponownie.
W zależności od wyniku sprawy prowadzonej w sądzie – jak,
umorzenie, wyrok w zawieszeniu, wyrok wiezienia, zależą konsekwencje jakie
poniesie prawnik w sprawie dyscyplinarnej. Może to być zawieszenie
przywileju wykonywania zawodu na jakiś okres czasu albo dożywotnio.
Jeżeli delikwent został przez sąd uznany winnym poważnego przestępstwa, oczywiście
dożywotnio.Trzeba zaznaczyć, iż nieudacznicy i czarne owce są dyscyplinowane ostro i bezwzględnie – i moim zdaniem powody,
że to „samooczyszczanie” działa to: kasa
i prestiż – prawnicy zarabiają krocie i
są elitą z najwyższej półki - nie mogą sobie pozwolić na „złą prasę” , a media
w Kanadzie kochają afery i aferki i wyniuchają każdy brud i bez względu na
afiliacje polityczne redakcji publikują. Kanadyjskie społeczeństwo jest
przyzwyczojone, że ich elity mają klasę i kindersztubę stąd nie wybaczają
pospolitych przestępstw. Stąd Law Society uruchamia damage control jak tylko zorientuje się, że sytuacja wymyka się z
pod kontroli. Oczywiście mają tutaj też znaczenie uwarunkowania historyczne,
bardzo niska korupcja etc.
Każdy, kto staje przed sądem zawodowo, ma
prawny i deontologiczny obowiązek dbałości, aby „sprawiedliwości stało się
zadość” i nazywany jest oficerem sądu
(Officer of the court), są to sędziowie,
prokuratorzy, adwokaci, biegli, medycy sądowi, policjanci.
Oficer sądu wykonuje zawód
zaufania publicznego i jest zobowiązany tak z mocy prawa – jak każdy obywatel,
ale także moralnie do bezwzględnego przestrzegania prawa i działania w ramach
prawa, bez względu na okoliczności, a jego udział
w postępowaniu nie może stwarzać nawet cienia podejrzenia konfliktu
interesów i braku bezstronności. Dla oficera
sądu najważniejsze są jego integralność zawodowa i moralna oraz etos jego
zawodu.
Trzeba zaznaczyć, że w Kanadzie nie ma aplikacji na poszczególne zawody prawnicze,
każdy prawnik może zmienić zawód z adwokata na prokuratora, a częściej
odwrotnie, z prokuratora na adwokata. Niektórzy starsi adwokaci i rzadziej prokuratorzy
po osiągnięciu sukcesu zawodowego i finansowego starają się o nominacje
sędziowskie i jest to jedyna droga do tego urzędu. Normy i standardy zawsze obowiązują oficera sądu i takie zmiany „strony” nie mają
praktycznie żadnych ujemnych reperkusji dla klientów sądu. Np. obawa, że prawnik
był prokuratorem i nadzorował śledztwo w sprawie X, a teraz jest adwokatem i
będzie bronił X jest wręcz absurdalna. Zgodnie z normą i honorem oficera sądu i etyką zawodową adwokata nie podjąłby się obrony X.
Zanim przedstawię
proces nominowania sędziów, niezbędne wyjaśnienia o systemie sądowniczym, który swoją
organizacją różni się dość znacznie od polskiego. Pisząc o sądach i trybunałach
prowincjalnych odnoszę się do prowincji Ontario. Prawo prowincjalne i organizacja
sądów prowincjalnych jest różna w każdej prowincji. Zacznijmy od góry.
Sąd Najwyższy
Kanady: ma siedzibę w Ottawie i składa się z dziewięciu sędziów
wybranych do reprezentowania wszystkich prowincji kraju. Sąd Najwyższy ma prawo
do kontroli orzeczeń niższych instancji w każdej sprawie prawnej, ale ogranicza
swój zakres do około 100 spraw rocznie, które dotyczą kwestii o istotnym znaczeniu
prawnym. Sąd zbiera się na około pół roku i rozpatruje sprawy przez
18 tygodni. Praktycznie SN wypowiada się
w konkretnej sprawie, która musi zawierać istotny problem prawny i pytania prawne
i SN decyduje najpierw, czy zachodzi potrzeba odpowiedzi na to pytania, a jeżeli decyzja jest
pozytywna, przyjmie sprawę i rozpatruje.
W Kanadzie nie ma odpowiednika
Trybunału Konstytucyjnego. Rolę tę spełnia SN, lub inicjatywa legislacyjna
w Parlamencie. Jest to temat ciągle dyskutowany, jedni teoretycy uważają, że
powinna to być rola tylko władzy ustawodawczej, ponieważ jest ta władza
wyłoniona w demokratycznym procesie wyborczym i krótko mówiąc SN jako ciało
nominowane nie powinien mieć władzy "prawotwórczej". Zwolennicy
SN uważają, że właśnie sędziowie tego sądu, ze swoim doświadczeniem i przygotowaniem
powinni decydować o zmianach w prawie.
Orzeczenie Sądu Najwyższego ma rangę obowiązującego
prawa.Na przykład prawo do aborcji w Kanadzie jest właśnie wynikiem decyzji SN,
podobnie jak w USA.
Piętro niżej są sądy nadrzędne lub federalne: każda prowincja
i terytorium ma dwa poziomy takich sądów, jeden do rozpatrywania spraw sądowych
w pierwszej instancji, a drugi odwoławczy. Pierwsze mniej więcej są
odpowiednikami polskich sądów okręgowych i zajmują się poważnymi sprawami
karnymi, rozwodami, sprawami cywilnymi dotyczącymi znacznych (w Ontario ponad
25 tys.$) roszczeń i odszkodowań, a także analizują decyzje trybunałów i niektórych sądów niższej instancji. Sądy te
mają różne nazwy w prowincjach - w
Ontario jest to Superior Court of Justice.
Orzeczenia tych sądów mogą być zaskarżane Sądzie Apelacyjnym - the Court of Appeal for Ontario.W sądzie tym orzeka 31 sędziów i wydają około tysiąca
wyroków i tyle samo postanowień w panelach 3 lub 5 sędziów.
Równoległe w
statusie są Sąd Federalny (Federal Court) i Federalny Sąd Apelacyjny (Federal
Court of Appeal), które zajmują sie sprawami
dot. przepisów prawa federalnego i odwołań od decyzji trybunałów
federalnych. Natomiast Sąd Podatkowy (Tax Court of Kanada) zajmuje się sporami
między podatnikami a rządem federalnym w sprawie oceny wysokości podatku. I ostatni
to Sąd Apelacyjny Wojskowy (Marital Appeal Court) - rozpatruje odwołania od orzeczeń
sądów wojskowych (Military Courts).
Rząd federalny
mianuje i płaci sędziom sądów nadrzędnych. Prowincje i terytoria mają obowiązek
zapewnienia i utrzymania siedzib tych sądów, a także zatrudniać i opłacać personel
pomocniczy.
Następne są sądy
prowincjonalne i terytorialne, które stanowią niższy szczebel systemu
sądowego i odpowiadają mniej więcej polskim sądom rejonowym. Prowincje i terytoria
powołują i płacą sędziom, którzy służą w tych sądach, Sądy te są uprawnione do
zajmowania się przestępstwami karnymi, z wyjątkiem najpoważniejszych
przestępstw ( takich jak np. morderstwo), oraz prowadzi przedprocesowe
postępowania w sprawach karnych przeznaczonych do rozpatrzenia w sądzie „okręgowym”
Zajmują się również łamaniem przepisów prowincjonalnych – przede wszystkim
wykroczenia drogowe – opłaty parkingowe i zareklamowane mandaty. Do tych sądów tych należą w każdej prowincji wydzielone
sądy ds. Drobnych Roszczeń (Small Claims Court) – w których rozstrzygane są sprawy cywilne dot. roszczeń i odszkodowań do –
w Ontario – 25 tys dolarów. Obywatele bez pomocy prawnika, przy uproszczonej
procedurze i pomocy dostępnych w sądzie materiałów i wzorów może powalczyć.
Koszt pozwu 85 dolarów. Sądami „rejonowym”
są także wydzielone Sądy ds. Młodzieży (Youth Courts) które zajmują się młodymi ludźmi w wieku od 12 do 18
lat oskarżonymi o przestępstwa.
Rząd prowincjalny mianuje i płaci sędziom powyższych sądów Prowincja zapewnienia i utrzymania siedziby tych sądów, a także zatrudnia i opłaca personel pomocniczy.
W sądach prowincjalnych sędziowie pokoju (Justice of Peace), spełniają niezwykle ważną rolę. Praktycznie rozpoznają wszystkie wnioski (na rozprawach) w sprawach tymczasowego aresztowania i zwolnienia za kaucją w sądach karnych. W sprawach karnych sędziowie pokoju podejmują decyzje o wszczęciu postępowania w sprawach karnych - rozważają i potwierdzają wszczęcie procesu przez wezwanie lub wydanie nakazu i ustalenie daty procesu. Podejmują też na tym etapie decyzje o umorzeniu sprawy, lub w przypadku drobnych kradzieży i innych drobnych spraw orzekają „prace społeczne”, a po ich wykonaniu umarzają sprawę karną. Sędziowie pokoju są odpowiedzialni za osądzenie lub skierowanie sprawy do rozpatrzenia sędziemu zawodowemu w ciągu 6 miesięcy – tyle czasu mają Policja, prokuratura i sąd na zakończenie drobnej sprawy karnej należącej do jurysdykcji sądu „rejonowego”. W przypadku niedotrzymania tego terminu, sędzia pokoju umarza sprawę. Dlatego też sędzia pokoju pilnuje, aby oskarżeni nie migali się i nie przeciągali sprawy „szukając” obrońcy, czy nie stawiając się w sądzie dyscyplinując oskarżonych i obrońców karami grzywny za niestawiennictwo i wyznaczając terminy do stawienia się w sądzie w celu wyznaczenia terminu rozprawy nawet codziennie. Sędziowie pokoju są także odpowiedzialni za rozpatrzenie nakazów przeszukania i innych spraw związanych z procesem karnym.
Sędziowie pokoju
sprawują także jurysdykcję nad większością prowincjonalnych przestępstw regulacyjnych
(wykroczenia i drobne przestępstwa drogowe) i oskarżeń miejskich (mandaty, wykroczenia),
które rozpatrują na rozprawach.
Po mianowaniu
przez ministra sprawiedliwości prowincji sędzia pokoju
musi zaprzestać wszelkiej działalności politycznej.
I ostatni stopień systemu
sądowniczego – tzw. "trybunały", są to quasi-sądowe organy
orzekające, co oznacza, że orzekają (przesłuchują
i wydają decyzje) podobnie jak sądy, ale sprawy rozpatrują arbitrzy, którzy są ekspertami w specyficznej dziedzinie prawnej, którą zajmuje
się trybunał (w Ontario jest 8 trybunałów m.in.Trybunał Praw Człowieka,
Właściciel i najemca, Benefity socjalne, Szkolnictwo specjalne, etc)
W Ontario decyzje
trybunałów podlegają odwołaniu do sądu.
Większość spraw
podlegających jurysdykcji polskich sądów
rejonowych jest rozpatrywana przez sędziów pokoju w sądach prowincjalnych i przez
arbitrów w trybunałach z wyjątkiem spraw
cywilnych, które jak wspomniałam powyżej rozpatrują sądy do spraw Dronych
Roszczeń. Wszystkie te sprawy są rozpatrzone max. do 6 miesięcy.
A teraz wybór sędziów. Zachowam tę samą
kolejność jak w przypadku opisu systemu sądowniczego.
Do Sądu
Najwyższego Kanady procedura wyboru jest archaiczna i skomplikowana.
Kandydaci nie stawiają swojej kandydatury osobiście. Sędziego wybiera
Gubernator Kanady, a zatwierdza Królowa. Rekomenduje Qeens Privy Council for Canada - Królewska Prywatna Rada do Spraw
Kanady. W skład tej Rady wchodzi również Gabinet Kanadyjski. Tradycyjnie tylko
gabinet w osobie premiera rozmawia z Gubernatorem i negocjuje kandydatury. Do
2006 roku, rządy prowincji i Parlament Kanadyjski formalnie nie miały nic do
powiedzenia w sprawie tych nominacji. W 2006 roku, po raz pierwszy przy nominowaniu
sędziego SN, Qeens Privy Council for
Canada, zasięgał opinii specjalnie w tym celu powołanej Komisji
Parlamentarnej.
W 2008, kiedy ponownie trzeba było nominować sędziego SN
( sędziowie SN, jako jedyni w Kanadzie, muszą przejść w stan spoczynku po
75 roku życia) tym razem ze względu na zbliżające się wybory i mniejszościowy
rząd, Council konsultował nominację z liderami Oficjalnej Opozycji.(Tak, tak
jest tam takie ustrojstwo).
Sędziowie sądów
nadrzędnych – federalnych (odpowiedniki naszych okręgowych i
apelacyjnych) i sędziowe prowincjalni
(odpowiedniki polskich sędziów sądów rejonowych) są wybierani podobnie, natomiast nominowani są - federalni przez Ministra sprawiedliwości Kanady,
prowincjalni przez ministra sprawiedliwości prowincji.
Proces wyboru i w nominacji sędziego rozpoczyna się od
zgłoszeń kandydatów - osobiście do odpowiednich
Komisarzy do (federalnych lub prowincjalnych) spraw sądownictwa. Komisarz przekazuje
wnioski do rozpoznania Komitetowi Doradczemu do Spraw Sądownictwa (Judicial
Advisory Committee) w prowincji – jest to niezależne ciało (np.w prowincji
Ontario są 3 komitety, ze względu na dużą populację, w innych prowincjach po
jednym.) składające się z 8 członków wyznaczonych przez:
·
1 członek Law Society
·
1
„ Provincial Bar Association
·
1
„ sędzia - Prezesa Sądu
nadrzędnego
·
1
„ MS lub PG
·
1
„ Policję
·
3
członków społeczeństwa - MS
Zgłaszając swoją kandydaturę, kandydat na sędziego musi się
wykazać conajmniej 10 latami pracy (na cały etat) w zawodzie prokuratora lub
adwokata. Kandydat składa dokumenty potwiedzające warunki i kryteria
jakie ma spełniać -podane w ogłoszeniu
publicznym o wakacie sędziowskim.
Komitet przy pomocy asystentów „prześwietla” kandydata, sprawdzając każdy fakt podany w personalnej historii – około 100 stron A4 kwestionariusza, weryfikuje wszystkie podane referencje, jak również przeprowadza swoje małe śledztwo. Proces jest dość długi i trwa około roku. Następnie Komitet ocenia kandydatów po debatach i głosowniach stosując trzystopniową rekomendację – „super nadający się, nadający się i nienadający się”. Te oceny przekazuje ministrowi sprawiedliwości prowincji, lub Kanady, a ci po konsultacjach z przedstawicielami wymiaru sprawiedliwości i prokuratury, a także z członkami społeczeństwa i na końcu komisją sprawiedliwości parlamentu i gabinetem, nominuje sędziego(ów).
Dodać trzeba, że czynniki, które wykluczają pozytywną rekomendację kandydata to:
· zależność od narkotyków lub alkoholu,
· wcześniejsze lub aktualne postępowania dyscyplinarne przeciwko kandydatowi,
· wcześniejsze lub aktualne sprawy cywilne lub karne dotyczące kandydata.
· problemy finansowe, w tym bankructwo i zaległości podatkowe lub alimentacyjne
W przypadku gdy kandydatura jest kontrowersyjna
równolegle do pracy komitetu, tworzą się ad hoc grupy interesu publicznego, a
media nagłaśniają publiczne potknięcia kandydatów. Zangażowanie obywatelskie
prowadzi do ścisłego monitorowania kandydatów do urzędu, debat publicznych
w rejonach i okręgach, w których kandydat ma sprawować urząd. Nacisk opinii
publicznej powoduje, że niemożlwa jest nominacja nieudaczników.
Na funkcję prezesa sądu prowincjalnego podobna procedura, ale prezesa nominuje
Minister Sprawiedliwości w rządzie federalnym Kanady i konsultuje w Parlamencie
Federalnym. Prezesa Sądów nadrzędnych prowincji nominuje premier – procedura
podobna.
Ostateczne nominacje są oficjalnie namaszczane przez Gubernatora Generalnego Kanady, działającego na podstawie opinii gabinetu prowincjalnego lub federalnego.
Sędzia w Kanadzie nie angażuje się w publiczne debaty na temat swoich decyzji. Nie może wyrażać opinii na temat ważnych kwestii społecznych, jak też nie może wyrażać swoich opinii politycznych i angażować się w działalność polityczną. Sędzia nie może prowadzić działalności gospodarczej.
I ciekawostka: były sędzia i sędzia w stanie spoczynku nie może pełnić żadnych funkcji nawet woluntariusza w komisjach i punktach wyborczych.
Kontrola sędziów to przede wszystkim kontrola apelacyjna,
bezlitosna, której boi się każdy sędzia. Kontrola społeczeństwa – sprawy są
jawne poza niektórymi sprawami w sądach rodzinnych i w sądach dla nieletnich,
sprawami z aspektem bezpieczeństwa państwa – część posiedzeń jest niejawna itp.
To są wyjątki i publiczność jest o tym powiadomiona na długo przed rozprawą.
Nie zdarzają się przypadki, aby publiczność była wypraszana z sali sądowej przed
lub w czasie rozprawy, ponieważ sędzia bez żadnej bez podania powodu i uzasadnienia ma takie widzimisię. Drzwi do
każdej sali sądowej są otwarte. A zasada jak cię widzą tak cię piszą działa
prewencyjnie.
kiedy tak będzie w Polsce ???
OdpowiedzUsuńPOLSKA nadal MIĘDZY WSCHODEM A ZACHODEM,tylko jeszcze bardziej globalnie jak to w swoim czasie oceniał Feliks Koneczny,autor oryginalnego podziału na CYWILIZACJE.W czasie walki ZŁA ze ZŁEM to jest FASZYZMU z KOMUNIZMEM wobec Polski brakiem lojalności wobec Polski wykazały się MNIEJSZOŚCI NARODOWE:ŻYDOWSKA i UKRAIŃSKA.Dziś doświadczamy procesu od ŻYDOBOLSZEWIZMU,który przejął w działaniu rosyjski rasizm,do ŻYDOBANDERYZMU,który zintensyfikował militaryzację handlu wojną i pokojem w ramach trwającej WOJNY O PIENIĄDZ.Michael Jones : WPŁYW REWOLUCJONIZMU ŻYDOWSKIEGO NA HISTORIĘ ŚWIATA.
UsuńObiektywnie, uważam, że najlepsi są adwokaci z kancelarii Gajda&Grzeszczyk www.gg-legal.pl/ - ich wiedza i doświadczenie procentują!
OdpowiedzUsuń